Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου...
Αυτό θέλει ο Έλληνας, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Δεν είναι κακό φυσικά να είσαι ολιγαρκής, κακό είναι να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου κι ακόμα χειρότερα να σε κοροϊδεύουν κατάμουτρα οι άλλοι και να τους υποστηρίζεις προκειμένου να παραδεχθείς ότι τρως κουτόχορτο.
Αφορμή του παραπάνω το σχετικό γεγονός της επίσκεψης του Κούλη στην Ικαρία, με τα τσιμπούσια, τα γλέντια και οι μετάπειτα δικαιολογίες των παρατρεχάμενων που έσπευσαν να καλύψουν το γεγονός φτάνοντας σε σημείο να διαψεύδουν τα ίδια μας τα μάτια από τις εικόνες και τα videos που κυκλοφόρησαν.
Αλλά όπως διάβασα και σε ένα σχετικό σχόλιο, ο Έλλην δεν ενδιαφέρεται να καταδικάσει την ανομία, τη λαμογιά, την απάτη, γιατί θέλει να κάνει κι αυτός τα ίδια, θέλει να παραβιάζει το νόμο ατιμώρητος, να μπορεί να βγαίνει να κοροϊδεύει όσους τον είδαν με τέτοια αυτοπεποίθηση που οι άλλοι να νομίζουν ότι είναι τρελλοί. Αυτή είναι η κατάσταση στην Ελλάδα, εδώ και δεκαετίες. Και δε θα αλλάξει. Ποτέ.
Όμως, το πρόβλημά μου δεν είναι αυτό. Είναι που κάθε φορά που αναφέρομαι σε παρόμοια γεγονότα, ως Έλληνας του εξωτερικού, πέφτουν να με φάνε δίνοντάς μου "φιλικές συμβουλές" να το βουλώσω και μάλιστα μου επιτίθονται για το πόσο καλύτερη χώρα είναι η Ελλάδα από εδώ που ζω... Όταν φτάνει η ώρα των επιχειρημάτων βέβαια, ο καιρός είναι αναπόσπαστο ώς και μοναδικό επιχείρημα όλων. Σε μία χώρα με σημαντική ιστορία 5000 ετών, το μόνο που έχουν να πουν για να τη στηρίξουν είναι ότι έχει καλό καιρό και κλίμα.
Έζησα 45 χρόνια εκεί, γνωρίζω πολύ καλά το κλίμα, τον καιρό, να νησιά, τις παραλίες, το φαγητό. Όπως επίσης γνωρίζω ότι τα 5 τελευταία, από τότε που άρχισαν να μνημόνια, τα νησιά και τις παραλίες τα έβλεπα στα περιοδικά και το Google... Αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια...
Όπως γνωρίζω ότι εδώ μέσα σε 5 χρόνια, αγόρασα σπίτι, ενώ στην Ελλάδα έμενα φιλοξενούμενος στο σπίτι του πεθερού μου.
Όπως γνωρίζω ότι όταν γεννήθηκε το πρώτο μας παιδί, έκανα μάχη στο μαιευτήριο να είμαι μέσα με τη γυναίκα μου, όπου με έβαλαν για λίγο και μετά με πέταξαν έξω με δόλο, ενώ εδώ στο δεύτερο παιδί, στην ουσία εγώ την ξεγέννησα και εγώ καθάρισα το μωράκι μας και το έντυσα και της το έδωσα στην αγκαλιά της.
Όπως γνωρίζω ότι εδώ έκανε μία συνέντευξη και πήρε τη δουλειά, ενώ στην Ελλάδα την έδιωχναν γιατί ήταν γυναίκα και θα την πλήρωναν να κάθεται σπίτι ως λεχώνα.
Όπως γνωρίζω ότι εδώ μπορεί ο μικρός μας που είναι σχεδόν επτά, να βγει έξω να παίξει χωρίς να ανυσηχώ, ενώ αντίθετα κάτω φοβόμουν εγώ ο ίδιος μη μπει κανείς σπίτι μας και μας σφάξει για 100 ευρώ.
Γιατί δεν είμαι εδώ για τον καιρό, αλλά για το σεβασμό, την ισότητα, την ισοτιμία, την οικονομία, την καθαριότητα, την εννομία, τη ντροπή που έχουν οι πολιτικοί όταν τους πιάνουν στα πράσα και παραιτούνται, την αλληλοβοήθεια, τον επαγγελματισμό, το υψηλό επίπεδο γνώσεων σε πόστα, τη νοοτροπία των δημόσιων υπαλλήλων που ο πελάτης έχει δίκιο (αλλά δεν κάνει κι ότι γουστάρει) και πολλά άλλα.
Συγνώμη λοιπόν που δε θεωρώ την Ελλάδα κορυφαία κι ας γεννήθηκα εκεί, συγνώμη που ο καιρός δεν είναι αρκετός για να καλύψει τις ανάγκες μου, συγνώμη που εδώ βρήκαμε ένα μέλλον και φτιάξαμε περισσότερα σε πέντε χρόνια από ότι σε σαρανταπέντε.
Συγνώμη που δε θεωρώ το κρασί και τη θάλασσα πάνω από σημαντικότερα πράγματα στη ζωή μας. Το κορίτσι μου είναι πάνω από όλα, αλλά εδώ είναι πιό χαρούμενη και πιό γεμάτη από ότι εκεί κι ας της λείπουν οι δικοί της.