30 χρόνια το ίδιο αδιάφοροι, το ίδιο πρόβατα
Σαν σήμερα πριν 30 χρόνια, μια εξαιρετική εθνική ομάδα μπάσκετ, κέρδισε τη παντοδύναμη Ρωσσία 103-101 στην παράταση και πήρε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Οι Έλληνες τότε, εκστασιασμένοι από τη νίκη, ξεχύθηκαν στους δρόμους και πανυγήριζαν όλη νύχτα για την επιτυχία.
17 χρόνια αργότερα, το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε όταν κερδίσαμε την Πορτογαλία στο ποδόσφαιρο, μέσα στην έδρα της κιόλας, πάλι στην παράταση και πήραμε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Πάλι στους δρόμους μέχρι το πρωί και για αρκετές μέρες ακόμα, ο κόσμος πανυγήριζε, τραγουδούσε, φώναζε συνθήματα. Μεθυσμένος από τη χαρά της νίκης, ειδικά στο ποδόσφαιρο που ποτέ δεν είχαμε υψηλούς στόχους, σε αντίθεση με το μπάσκετ που από το 1987 και μετά, πρωταγωνιστούμε σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο.
30 χρόνια όμως, παράλληλα με τις επιτυχίες μας στον αθλητισμό, έχουμε δεκάδες άλλες επιτυχίες πολιτικών και επιχειρηματιών στο χώρο της λαμογιάς και των σκανδάλων. Δισεκατομμύρια δραχμές, αλλά και ευρώ αργότερα, κινήθηκαν και κινούνται ακόμα σε λίγα συγκεκριμένα χέρια. Ο λαός έχει μετατραπεί σε δουλικό, εργάζεται 8-10 ώρες την ημέρα για να παίρνει ψίχουλα και στην καλύτερη του φτάνουν να πάει 10 μέρες διακοπές το καλοκαίρι.
Η επανάσταση γίνεται από τον καναπέ, μπροστά στην τηλεόραση ή την οθόνη του υπολογιστή και του κινητού, ή στα καφενεία για τους παλαιότερους. Στο δρόμο ελάχιστοι γραφικοί και πολιτικά ταγμένοι, υποστηρικτές κάποιου κόμματος, που τους δίνει γραμμή πότε θα διαδηλώσουν και τι θα γράφουν τα πανό. Μέχρι εκεί. Υπήρξαν και οι "Αγανακτισμένοι" κάποια στιγμή, αλλά όπως ήταν φυσικό, αφού δεν ήταν "έμπειροι" διαδηλωτές, κατέβασαν μια μέρα μερικούς σοβαρούς μπαχαλάκηδες, διέλυσαν τη συγκέντρωση σε μερικές ώρες και έκτοτε η συνέχεια εξελίχθηκε πάλι στον καναπέ.
Άν όμως χάσει η ομάδα μας, από λάθος της διαιτησίας, γινόμαστε έξαλλοι, φωνάζουμε, γράφουμε στα blogs και στο Facebook, παραλληρήματα με επιχειρήματα, video και αποδείξεις, ανατρέχουμε στην ιστορία για να αποδείξουμε πόσο συχνά μας αδικούν και ψάχνουμε να βρούμε ποιός έδωσε λεφτά στον διαιτητή για να μας θάψει. Στην ιστορία βέβαια για τον βουλευτή που σταυρώσαμε, δεν ψάξαμε, να δούμε από που κρατάει η σκούφια του, πως έκανε περιουσία, τι είχε όταν ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα και τι έχει σήμερα. Δεν ανατρέξαμε να δούμε πόσα σκάνδαλα έχει προκαλέσει ένα κόμμα ή ένας υπουργός, δεν ενδιαφερθήκαμε να δούμε τι νόμους έχουν προτείνει, τι έχουν υπογράψει και για ποιούς είχαν αφήσει παραθυράκια. Που χρόνος για τέτοια.
Το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, είναι πιό ευχάριστα, περνάει η ώρα, πορώνεσαι και μπορείς να πας στο γήπεδο της γειτονιάς μετά, να ρίξεις κανά σουτ, ή αν είσαι μεγάλος, να πας τα παιδιά σου. Με την πολιτική, δε μπορείς, απλά ψηφίζεις και μετά κατηγορείς. Και φυσικά, ότι λέει η πλευρά που ψήφισες είναι σωστό και η άλλη λέει ψέμματα. Το αστείο βέβαια είναι πως κι όσοι ψήφισαν την άλλη πλευρά, το ίδιο πιστεύουν.
Τα γεγονότα δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Ούτε καν τη δικαιοσύνη που κατά καιρούς έχει αθωώσει εγκληματίες, είτε επειδή δεν είχαν αρκετά στοιχεία, είτε επειδή δεν ήθελαν να θάψουν κάποιον. Κι όταν ελάχιστοι δικαστικοί έχουν κυνηγήσει την αλήθεια, έχουν βρεθεί στο στόχαστρο ισχυρών ανθρώπων, έχουν χάσει τη δουλειά τους, έχουν μετατραπεί σε γραφικές φιγούρες που αναφέρονται σε αυτούς υποτιμητικά τα ΜΜΕ, τα οποία συνήθως, ανήκουν σε αυτούς που κυνήγησε η Δικαιοσύνη αρχικά...
17 χρόνια αργότερα, το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε όταν κερδίσαμε την Πορτογαλία στο ποδόσφαιρο, μέσα στην έδρα της κιόλας, πάλι στην παράταση και πήραμε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Πάλι στους δρόμους μέχρι το πρωί και για αρκετές μέρες ακόμα, ο κόσμος πανυγήριζε, τραγουδούσε, φώναζε συνθήματα. Μεθυσμένος από τη χαρά της νίκης, ειδικά στο ποδόσφαιρο που ποτέ δεν είχαμε υψηλούς στόχους, σε αντίθεση με το μπάσκετ που από το 1987 και μετά, πρωταγωνιστούμε σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο.
30 χρόνια όμως, παράλληλα με τις επιτυχίες μας στον αθλητισμό, έχουμε δεκάδες άλλες επιτυχίες πολιτικών και επιχειρηματιών στο χώρο της λαμογιάς και των σκανδάλων. Δισεκατομμύρια δραχμές, αλλά και ευρώ αργότερα, κινήθηκαν και κινούνται ακόμα σε λίγα συγκεκριμένα χέρια. Ο λαός έχει μετατραπεί σε δουλικό, εργάζεται 8-10 ώρες την ημέρα για να παίρνει ψίχουλα και στην καλύτερη του φτάνουν να πάει 10 μέρες διακοπές το καλοκαίρι.
Η επανάσταση γίνεται από τον καναπέ, μπροστά στην τηλεόραση ή την οθόνη του υπολογιστή και του κινητού, ή στα καφενεία για τους παλαιότερους. Στο δρόμο ελάχιστοι γραφικοί και πολιτικά ταγμένοι, υποστηρικτές κάποιου κόμματος, που τους δίνει γραμμή πότε θα διαδηλώσουν και τι θα γράφουν τα πανό. Μέχρι εκεί. Υπήρξαν και οι "Αγανακτισμένοι" κάποια στιγμή, αλλά όπως ήταν φυσικό, αφού δεν ήταν "έμπειροι" διαδηλωτές, κατέβασαν μια μέρα μερικούς σοβαρούς μπαχαλάκηδες, διέλυσαν τη συγκέντρωση σε μερικές ώρες και έκτοτε η συνέχεια εξελίχθηκε πάλι στον καναπέ.
Άν όμως χάσει η ομάδα μας, από λάθος της διαιτησίας, γινόμαστε έξαλλοι, φωνάζουμε, γράφουμε στα blogs και στο Facebook, παραλληρήματα με επιχειρήματα, video και αποδείξεις, ανατρέχουμε στην ιστορία για να αποδείξουμε πόσο συχνά μας αδικούν και ψάχνουμε να βρούμε ποιός έδωσε λεφτά στον διαιτητή για να μας θάψει. Στην ιστορία βέβαια για τον βουλευτή που σταυρώσαμε, δεν ψάξαμε, να δούμε από που κρατάει η σκούφια του, πως έκανε περιουσία, τι είχε όταν ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα και τι έχει σήμερα. Δεν ανατρέξαμε να δούμε πόσα σκάνδαλα έχει προκαλέσει ένα κόμμα ή ένας υπουργός, δεν ενδιαφερθήκαμε να δούμε τι νόμους έχουν προτείνει, τι έχουν υπογράψει και για ποιούς είχαν αφήσει παραθυράκια. Που χρόνος για τέτοια.
Το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, είναι πιό ευχάριστα, περνάει η ώρα, πορώνεσαι και μπορείς να πας στο γήπεδο της γειτονιάς μετά, να ρίξεις κανά σουτ, ή αν είσαι μεγάλος, να πας τα παιδιά σου. Με την πολιτική, δε μπορείς, απλά ψηφίζεις και μετά κατηγορείς. Και φυσικά, ότι λέει η πλευρά που ψήφισες είναι σωστό και η άλλη λέει ψέμματα. Το αστείο βέβαια είναι πως κι όσοι ψήφισαν την άλλη πλευρά, το ίδιο πιστεύουν.
Τα γεγονότα δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Ούτε καν τη δικαιοσύνη που κατά καιρούς έχει αθωώσει εγκληματίες, είτε επειδή δεν είχαν αρκετά στοιχεία, είτε επειδή δεν ήθελαν να θάψουν κάποιον. Κι όταν ελάχιστοι δικαστικοί έχουν κυνηγήσει την αλήθεια, έχουν βρεθεί στο στόχαστρο ισχυρών ανθρώπων, έχουν χάσει τη δουλειά τους, έχουν μετατραπεί σε γραφικές φιγούρες που αναφέρονται σε αυτούς υποτιμητικά τα ΜΜΕ, τα οποία συνήθως, ανήκουν σε αυτούς που κυνήγησε η Δικαιοσύνη αρχικά...